Poczujesz się rozczarowany jeżeli nie zaspokoję twojej ciekawości w tym temacie? Uważam, że zewnętrzna stymulacja indukowana środkami chemicznymi nie jest właściwą ścieżką rozwoju podróżników.

Początkowo były to świadome sny, w których przeskakiwaliśmy na nieco głębsze poziomy. Wpadliśmy na pomysł, żeby medytować w ich trakcie, co najczęściej wyrzucało nas do płaszczyzny w Limu gdzie poziomy energii były znacznie niższe i mniej plastyczne. Tam pozbywaliśmy się części naszych ciał astralnych i pokonując międzyobszarową próżnie docieraliśmy do innych rejonów, w tym do drugiej przestrzeni. Stąd też ta nazwa, Limu było dla nas pierwszą przestrzenią, a Obszar przejściowy drugą. W obszarze drugim różne istoty uczyły nas m.in. o naszych ciałach fizycznych w odniesieniu do podróży astralnych. Naturalnym krokiem było odkrycie metod przerywanego snu. Przed snem medytowaliśmy przez około pół godziny z intencjami do ciała astralnegoCiało astralne - zgodnie z semantyką religii zachodnich ciało astralne można nazwać duszą, samoświadomej istoty. Ciało astralne jest skupiskiem różnego spektrum energii należących do jednej samoświadomej istoty, tworząc jej pełną jaź.... Następnie spaliśmy od 4 do 6 godzin, rozbudzaliśmy nasze ciała fizyczne i ponownie medytowaliśmy przez około pół godziny. Potem kładliśmy się i na bardzo płytkiej fazie snu wyczekiwaliśmy wibracji lub punktu zmiany świadomości. Zatem czasami świadomość była przerywana, a czasami pracowała na ciągu. Wypływaliśmy z ciał fizycznych nucąc melodie mantryczne. MiędzystanMiędzystan - przestrzeń świata astralnego, która zasięgiem łączy wszechświat fizyczny z zewnętrznymi warstwami świata astralnego. Podczas świadomego opuszczenia ciała fizycznego pierwszą częstotliwością, w której się znajdujemy jest... – bardzo lubię tą nazwę 🙂 – nazywany był subfizyką. Nie byliśmy w stanie badać subtelnych zmian, które zachodziły w momencie gdy do gry wkraczali Strażnicy. O tym w jaki sposób przeciwstawić się temu schematowi i jak go zrozumieć powiedzieli nam dopiero ci, których nazwałeś Zielonymi.

Wtedy oczywiście nie używaliśmy takiego nazewnictwa, ale tak, znałam dwie osoby, które zgodnie z Twoim podziałem należały do grupy Zielonych. To była para, małżeństwo, które bardzo się kochało, mocno czułam ich więź. Czułam to. Ich droga nie była prosta, zanim na siebie natrafili musiało się wydarzyć bardzo wiele przypadków, które krok po kroku utworzyły ścieżkę. To ich słowa, ale pominę tę historię. Nigdy nie byłam romantyczką, ale to w jaki sposób tłumaczyli mi działania wielu emocji i to jak one na siebie wpływają, jak się kumulują i w jaki sposób można je wykorzystać było melodią dla moich uszu.

Podróżowałam wtedy od około 5-6 lat. Moje podróże były subtelne i oparte o zmysły. Trudno było mi łapać wspólne punkty tych podróży bo myślałam, że każde wyjście jest unikalne i nic ich ze sobą nie łączy. Mimo to chłonęłam jak gąbka wszystko czego doświadczałam. Nie analizowałam tego, nie starałam się kwalifikować różnych zjawisk, bo nie rozumiałam ich. Ta „zielona” para, którą poznałam podczas sympozjum w Gdyni w latach ’80 oznajmiła mi, że wie o moich podróżach i że mogą mi pomóc jeżeli wyrażę taką ochotę. Oni również byli lekarzami, obecnie już ich z nami nie ma. Nasze rozmowy były dla mnie fascynujące, bo oni zupełnie inaczej postrzegali przestrzenie, które eksplorowałam. Nigdy nie zapomnę jak rozrysowali mi na papierze pola oddziaływań radiacji i to w jaki sposób można z nich korzystać. Ten rysunek był skomplikowanym dziełem sztuki. Dla mnie był to skok świetlny, ponieważ sama nigdy nie wpadłabym na tak złożone koncepty. Oczywiście sama ta wiedza niewiele mi dała. Musiałam przetrawić ten temat i dopiero po kilku latach zaczęłam płynne poruszać się po różnych polach radiacji. Fascynujące było też to z jaką łatwością formułowali swoje myśli, tezy, koncepty, filozofie. Jakby ich nie tworzyli w swoich umysłach, a jedynie odtwarzali z pokładów podświadomości. To w jaki sposób mówili i myśleli o emocjach. Jak je nazywali i kwalifikowali. Przypomnę, że w Polsce był wtedy po prostu bród i przenikająca, zimna szarość. Emocje były tłumione. Oni byli wtedy mniej więcej w moim wieku. Oczywiście odczuwałam ich inność, nawet nie tylko jako podróżników ale też jako ludzi. Było widać, że oni nie są stąd. Po prostu. Byli gośćmi wśród społeczeństwa. Zgodnie z ich słowami byli tu po raz ostatni i mają zamiar wrócić do swoich źródeł po zakończeniu tego co obecnie [w obecnym życiu] robią.

Ich opowieści zazwyczaj były bardzo techniczne, naukowe, laboratoryjne. To działa tak, tak i tak. Tamto działa tak i tak. Łącząc to z tym będzie tak i tak. Bez bruzd na nadinterpretacje. Oni mieli podróże we krwi i ja oraz moi przyjaciele których później przedstawiłam tej parze czuliśmy to, więc oni byli dla nas pierwszą bezpieczną przystanią w oparciu o którą mogliśmy systematyzować naszą wiedzę i ułożyć rozsypankę.

Mówi się, że najważniejszy jest pierwszy krok. To bzdura! Najważniejszy jest pierwszy krok, ale w odpowiednim kierunku. Bez tego wejdziesz w las myśląc, że zwiedzasz Paryż. Takie latarnie, którymi jesteście są potrzebne. Kto sądzi, że jest inaczej lub tego nie rozumie nie dorósł do podróżny, bo nie sztuką jest wymyślać koło na nowo, wciąż i wciąż. Całość dojdzie do celu tylko wtedy, gdy wszyscy będą podążali w jednym kierunku. Wiele lat musiało minąć zanim to zrozumiałam i zanim zrozumiałam różnice pomiędzy egocentryczną świadomością, a świadomością zbiorową.

Na przekór ludziom, którzy są w moim wieku uważam, że dzisiejsza młodzież nie jest wcale gorsza, mniej moralna i mniej inteligentna niż byliśmy my za młodu. W historii świata nigdy nie istniało tak wielu młodych, kreatywnych ludzi. To oni będą zmieniali to, co będzie poza zasięgiem podróżników. Będą kształtowali świat, w którym rozbudzą się nowe idee i mam nadzieję, że z czasem nowe prawa moralne. A jeżeli chodzi stricte o podróżników, to myślę, że trapią ich dokładnie te same problemy, które dotyczyły nas. Zauważalne dla mnie różnice dotyczą głównie nazewnictwa. Nigdy do głowy nie wpadłoby mi tak ładna i elastyczna nazwa jak Strażnik. Dla nas byli oni Władcami drugiej przestrzeni. Bo MiędzystanMiędzystan - przestrzeń świata astralnego, która zasięgiem łączy wszechświat fizyczny z zewnętrznymi warstwami świata astralnego. Podczas świadomego opuszczenia ciała fizycznego pierwszą częstotliwością, w której się znajdujemy jest... też nie istniał 🙂 istniała druga przestrzeń. Trzecia przestrzeń była Obszarem przejściowym. Czwarta przestrzeń była zewnętrzami waszego Obszaru przejściowego. Nazwa Limu nie została nadana przez ludzi i jest używana od dawna, więc znaliśmy ją, z tym, że zapisywaliśmy ją jako Lymu. Kamo używaliśmy i zapisywaliśmy tak ja robi się to teraz, w odniesieniu do Twojego artykułu o Bramach wejściowych. Zatem wszystkie różnice o których opowiedziałam nie są znaczącymi różnicami, a jedynie znakiem czasów. A no i tego dziwnego skrótu MTJMoja Totalna Jaźń - samoświadoma istota, posiadająca wiedzę i doświadczenia swoich przeszłych oraz przyszłych wcieleń fizycznych. Jest niezależnym bytem, który z własnej woli zaczął doświadczać kolejnych wcieleń fizycznych, np. na Zi... More też nie używaliśmy, dla nas była to po prostu naddusza, choć wiedz, że rozumiem dlaczego silnie unikasz określeń związanych z religiami.

Serce każdego człowieka rytmicznie i nieustannie wskazuje drogę do zrozumienia, że fizyczność jest chwilowym mirażem. Tematem zastępczym. Wystarczy wsłuchać się w siebie i otworzyć swój umysł na to co nowe i nieznane. Bo świat astralny jest inny niż najinsza inszość którą nasze ograniczone mózgi są sobie w stanie wyobrazić. Trzeba być gotowym do walki, bo podróże to walka. Bardzo nierówna, bo walczymy ze samym sobą. Ze swoimi przekonaniami, ze swoimi słabościami. Z ograniczeniami ciała fizycznego. Trzeba być odważnym, bo odwaga jest kompasem wśród niejasności, które napotykamy. A potem wciąż i wciąż docieramy do barier i je przebijamy i pokonujemy. Ocieramy łzy. Czasami łzy goryczy, czasami łzy szczęścia. Walczymy dalej. Ciało krwawi, gubimy sens, ale musimy go odnajdywać za każdym razem, z miłości do życia i do wolności. I ponownie wstajemy, otrząsamy się i walczymy. Bo ten system działa tak, że ma być trudno. Ma boleć. Ma lecieć krew. Inaczej niczego byśmy się nie nauczyli. Gdy to zrozumiemy, przed nami zacznie rysować się góra. Dajemy sobie wtedy czas na odpoczynek i zebranie myśli.

A potem wspinajmy się na tę kamienną, bardzo szorstką górę, która krok po kroku zedrze z nas ego. Coraz wyżej i wyżej. Wtedy dowiadujemy się kim jesteśmy i tego jak mocno byliśmy oszukiwani [przez ego]. Dowiadujemy się jak kochać i jak dać się kochać innym. Bo miłość trzeba umieć przyjąć, a tego ludzkość jeszcze nie potrafi. Taką pełną miłość można dać tylko wtedy, gdy spojrzymy na ukochaną nam osobę stojąc nago, bez ego. Żeby móc odebrać pełną miłość dwie osoby muszą pozbyć się tego wstręciucha, muszą to zrobić dawca i biorca. Wtedy dopiero możemy mówić o miłości, która jest czymś więcej niż zbiór reakcji biochemicznych.

Wiesz, ja jestem idealistką i perfekcjonistką. Wierzę, że to co da się zrobić, zawsze da się zrobić lepiej. Trzeba mieć jednak odpowiednie zasoby żeby móc zrobić cokolwiek, szczególnie gdy nasz cel sięga wysoko ponad chmury. A dla ludzkości jedyny zasób to świadomi ludzie, prowadzeni przez ludzi jeszcze bardziej świadomych, którzy są różnej maści odbiorcami Astralu. Od Mentalistów, Podróżników-spirytystów, Oneironautów po Obenautów. Potrzebni są wszyscy, bo globalna świadomość do której dążymy nigdy nie będzie miała jednego koloru. Zresztą nie może mieć jednego koloru. Gdyby miała, to cel nie zostałby osiągnięty. Mówi się, że miejsce na podium jest jedno. Nie uda się tam upchać całej ludzkości jeżeli nie będziemy jednym organizmem – tylko w ten sposób zmieszczą się tam wszyscy. A jeżeli ktokolwiek uważa, że nie duchowość a galopująca technokracja sprawi, że ludzkość będzie bezpieczna jest krótkowzrocznym głupcem.

W moim wieku i w mojej perspektywie pewne znaczenia trzeba uogólniać tak jak zrobił to Buddyzm. Nie mówić, że śpiąc 4 czy 5 godzin i kontrolując stan bez snu przez godzinę dojdziemy do kolejnego punktu. Trzeba uogólniać i mówić: przerwany sen to drzwi wejściowe. Trzeba kompresować znaczenia i używać trudnych słów, choć gdy byłam młoda to nie rozumiałam języka starców. Był złożony, skomplikowany, zaszyfrowany. Teraz to rozumiem i wiem, że w pewnym wieku trzeba zacząć kompresować, bo gdy braknie jednego klocka, wieża zaczyna się walić. Mniej elementów to mniej potknięć. A czas kruszy subiektywne idee. Ty, Twoi przyjaciele i wszyscy podróżnicy nowego pokolenia mają rozdrabniać i szukać dziury w całym. Mają uderzać w stół, mówić: „sprawdzam”. Z radością kląć i każde ziarenko oglądać z każdej możliwej strony. Zadawać pytania i bez lęku przyjmować odpowiedzi. Robić to co robicie. Doświadczajcie, przeżywajcie, płaczcie, skaczcie z radości, kochajcie siebie samych. To musi przez Was płynąć, bo tylko wtedy będziecie wolni. A gdy już będziecie wolni i zdobędziecie bagaż mądrości to uznacie, że trzeba kompresować znaczenia i zrobić miejsce dla innych. Być nie jako cała mapa, a jedynie jak drogowskaz, bo nowe pokolenia mają uczyć się same, taki jest sens ich istnienia. To muszą być ich doświadczenia tak jak obecne są waszymi. Wasze doświadczenia będą chorągwią, którą mocno wbijecie w ziemię i powiecie: „nam się udało, wam też się uda”. Moja chorągiew jest wbita mocno, a wokół niej jest sporo miejsca. Teraz wasza kolej, a ja z chęcią będę się tym procesom przyglądała z boku.