Data: 07.11.2009
Mój wiek: 20 lat

Po dosyć intensywnym dniu postanowiłem odpocząć na fotelu. Bez komputera, bez telewizora, i z wyłączonym telefonem. Gdy tylko na nim usiadłem poczułem lekkie mrowienie będące zapowiedzią wibracji. Pomyślałem wtedy: „nie teraz”, ale mrowienie nie ustępowało, a w momencie gdy chciałem je przerwać moje ciało fizyczne raz po raz było plątane przez paraliż, który nie pozwalał mi się ruszyć. Po kilku minutach mrowienie zmieniło się w regularne wibracje. W momencie gdy te przeistoczyły się z chaotycznych w usystematyzowane poczułem uderzenie w moje plecy, co spowodowało, że wystrzeliłem z fotela upadając na podłogę. Zdezorientowany szybko wstałem, odwróciłem się, żeby wrócić na fotel, jednak tam zobaczyłem moje fizyczne ciało. Uświadomiłem sobie, że jestem w MiędzystanieMiędzystan - przestrzeń świata astralnego, która zasięgiem łączy wszechświat fizyczny z zewnętrznymi warstwami świata astralnego. Podczas świadomego opuszczenia ciała fizycznego pierwszą częstotliwością, w której się znajdujemy jest..., mimo, że czułem się dokładnie tak, jakbym był w moim ciele fizycznym i to nim kierował, a nie ciałem astralnym.

Poczułem, że w moim pobliżu znajdują się jakieś istoty. Gdy skupiłem na nich swoją uwagę i zacząłem się do nich dostrajać, usłyszałem ich śmiech i rozpoznałem barwę niewerbalnego głosu.

Lupe: Blet, miałeś zrobić to delikatnie!

Blet: nie mogłem się powstrzymać, nieźle poleciał

Lupe: haha, poleciał jakby nie spodziewał się tego, że może się to wydarzyć, ale może nie dokuczajmy mu już

Ja: znów się ze mnie naśmiewacie? – zapytałem z przekorą

Lupe: nie, bez obaw, ale jak na nawigatora, to łatwo dałeś się podejść

Ja: nawigatora? znów te zagadki?

Blet: opowiemy ci później, teraz mamy gościa.

Owym gościem okazał się Strażnik, który przybrał formę młodego, eleganckiego mężczyzny, który był ubrany w czarne spodnie i białą koszulę z podwiniętymi do łokci rękawami. W palcach trzymał żyletkę. Jego ręce oraz stopy ociekały krwią. Młodzieniec podszedł do nas, po czym powiedział, że będzie nas ścigał nawet gdy wrócimy do naszych ciał fizycznych zmieniając nasze życie w kosz… w tym momencie wtrąciła Lupe: – facet, ja już kiedyś ci mówiłam, żebyś mi nie przeszkadzał. Strażnik wpadł w furię, wykrzykując w naszym kierunku przeraźliwe słowa w niezrozumiałym dla mnie języku, brzmiącym trochę jak język aramejski. Miałem wtedy wrażenie, że krzyczy tak głośno, że zaraz eksploduje całe odbicie fizyczności znajdujące się w MiędzystanieMiędzystan - przestrzeń świata astralnego, która zasięgiem łączy wszechświat fizyczny z zewnętrznymi warstwami świata astralnego. Podczas świadomego opuszczenia ciała fizycznego pierwszą częstotliwością, w której się znajdujemy jest.... Lupe, która stała na przedzie odwróciła w naszym kierunku głowę i poprosiła żebyśmy cofnęli się kilka kroków w tył. Poczułem się wtedy bardzo niepewnie, jak gdyby była to zapowiedź poważnych problemów. Wtedy Lupe, bez najmniejszego wysiłku utworzyła wokół siebie i Strażnika bańkę, będącą czymś na kształt niewielkiego OSPUOObszar stworzony przez umysł obserwatora - obszar do którego zazwyczaj trafiamy zaraz po świadomym opuszczeniu ciała fizycznego. Termin został zaproponowany przez Darka Sugiera, który uważał, że owym obserwatorem jest istota opuszczająca sw.... Lupe wewnątrz bańki potrafiła poruszać się z ogromną prędkością, ruchy Strażnika natomiast były mocno spowolnione. Blet widząc moje zdziwienie i lekki zachwyt tą „sztuczką” powiedział:

Blet: to jest jej sfera i to ona w niej rządzi, a ten Strażnik jest w niej jedynie gościem, który gra według zasad swojego gospodarza. Cóż za ironia prawda?
Ja: Tak. Chyba tak – dodałem z niepewnością.

Lupe spokojnym, pełnym zrozumienia głosem zapytała Strażnika: skąd w tobie taki upór. Jestem samoświadomą istotą, która rozumie twoją rolę. Dlaczego ty nie rozumiesz mojej?
Strażnik nie odzywając się, jednak ze wzrokiem pełnym gniewu próbował złapać Lupe. Strażnik był jednak bez szans, ponieważ Lupe w mgnieniu oka ustawiła się za jego plecami, a ten na sam obrót potrzebował mniej więcej kilku minut w momentach gdy Lupe celowo go spowolniała.
Lupe: masz świadomość, że kiedyś będziemy grali w jednej drużynie? Być może będziemy wtedy przyjaciółmi, niestety w tym momencie nie jest to możliwe więc przyjmij moje przeprosiny.
Strażnik w niecenzuralnych słowach zapewnił, że jej przeprosiny nie są mu do niczego potrzebne.

Lupe: Szukam wybaczenia nie po to, żeby tobie było lepiej. Robię to po to, żeby było mi łatwiej, bo wiem, że przez dłuższy czas się nie spotkamy, a polubiłam nasze rozmówki. Rozumiem również, że mimo wszystko jesteście czasami potrzebni.

Po wypowiedzeniu tych słów i przesłaniu buziaka w kierunku Strażnika Lupe kiwnęła głową do Bleta i wypchnęła Strażnika ze swojego OSPUOObszar stworzony przez umysł obserwatora - obszar do którego zazwyczaj trafiamy zaraz po świadomym opuszczeniu ciała fizycznego. Termin został zaproponowany przez Darka Sugiera, który uważał, że owym obserwatorem jest istota opuszczająca sw..., a ten przechodząc przez ściany bańki przeszedł jak przez tarkę, która wydarła z niego ogrom różnych form energii. Blet zaczął wchłaniać wirujące energie rzucając do mnie: częstuj się. Podszedłem i wystawiając rękę zacząłem obserwować jak jedna z form energii, koloru fioletowego zaczęła ją oplatać, po czym wchłonęła się wewnątrz mojego ciała astralnegoCiało astralne - zgodnie z semantyką religii zachodnich ciało astralne można nazwać duszą, samoświadomej istoty. Ciało astralne jest skupiskiem różnego spektrum energii należących do jednej samoświadomej istoty, tworząc jej pełną jaź.... Poczułem wtedy ogromne ożywienie, jak gdybym wypił kilka mocnych kaw. Moje dostrojenie zwiększyło się w bardzo dużym stopniu. Przez krótkie chwile, jakby migawkami słyszałem wszystkie myśli Lupe i Bleta. Bańka uwalniała coraz więcej kolorowych, energetycznych nici, które z chęcią chciałem wchłaniać. Bardzo szybko okazało się jednak, że nie mogę robić tego bez ograniczeń. W pewnym momencie jedna z form energii oplotła moje ciało astralneCiało astralne - zgodnie z semantyką religii zachodnich ciało astralne można nazwać duszą, samoświadomej istoty. Ciało astralne jest skupiskiem różnego spektrum energii należących do jednej samoświadomej istoty, tworząc jej pełną jaź..., ale nie została wchłonięta. Lupe zauważając to powiedziała do mnie chłodnym tonem – nigdy nie bierz więcej niż jesteś w stanie sensownie wykorzystać. Astral dąży do równowagi, w której ilość wpływów, musi być równa ilości wypływów. Nazywane jest to procesem zero-przepływowym. Bądź jego częścią, a znacznie szybciej będziesz się rozwijał.

Po zakończonej „zabawie” z energiami wróciłem do słów Lupe na temat mojej roli jako nawigator.

Ja: Lupe, dręczy mnie ciągłe odczucie, że biorę udział w wydarzeniach, których nie potrafię zrozumieć, ponieważ nie jestem tym, kim być może powinienem być. Czuję, że muszę zacząć od początku. Od samego początku i jest to jedyna droga, żebym mógł w pełni uczestniczyć w sprawach, które dla was są jak sądzę rutyną.

Blet: przetworzyłeś już pakiet wspomnień, które otrzymałeś podczas naszego pierwszego spotkania?

Ja: tak, ale nie są one dla mnie w pełni zrozumiałe. Nie potrafię ich chronologicznie ułożyć przez co wiele zdarzeń oceniam jako mniej wartościowe niż zapewne były. Trudno mi ułożyć jednolitą układankę z dziesiątek tysięcy drobnych elementów.

Lupe: z czasem puzzle ułożą się same, bez obaw. Przez długi czas pełniłeś rolę podróżnika, który wyznaczał optymalne trasy podróży, tak, aby dotrzeć do odległych miejsc bez niepotrzebnych kłopotów. Potrafiłeś dobrze fazować i przewidywać kolejne kroki na trasie podróży. Blet i ja łapaliśmy twój sygnał i po prostu lecieliśmy za tobą.

Ja: czy to znaczy, że potrafiłem swobodnie poruszać się po różnych rejonach Astralu?

Blet: mocno upraszczając sprawę – tak właśnie było.

Ja: rozumiem, że tworzyliśmy jakąś grupę. Jakie role wy w niej pełniliście?

Blet: zajmowaliśmy się z Lupe dokładnie tym, co przed chwilą widziałeś i dodatkowo kilka drobiazgami.

Lupe: Mateuszu, dalej pełnimy te same role, z tym, że chwilowo bez ciebie. Ja potrafię sprawnie polować na istoty, które są w danym obszarze niepożądane i które później stawały się dla nas dawcami niektórych energii.

Blet: a ja tą energię szczelnie magazynowałem i uwalniałem w odpowiednich momentach naszych podróży.

Ja: Ok, nasze role chyba rozumiem, ale na razie nie będę pytał jakie były cele naszych podróży, bo to raczej przerośnie moje obecne możliwości poznawcze.

Lupe: sądzę, że o wiele bardziej frapuje cię to, w jaki sposób sobie sprawnie radzić ze strażnikami, prawda?

Ja: – pytając pół żartem – czy aby na pewno zadawanie mi pytania, co do którego masz pewność, ponieważ wyczytałaś je bezpośrednio z mojej jaźni jest uczciwe?

Lupe: – zaśmiała się i odpowiedziała – twoja perspektywa nie jest właściwa. To, że ja czy ktokolwiek inny ma wiedzę związaną z twoimi myślami nie oznacza, że chce tobą manipulować. Po prostu wiele istot potrafi wyczytać również twoje zagubienie i komunikować się z tobą w sposób, który będzie dla ciebie komfortowy.

Ja: – śmiejąc się – no to udało ci się sprawić, że poczułem się komfortowo. No dobra, to opowiedz mi o walce ze Strażnikami.

Lupe: trudno nazywać to walką, ponieważ w starciu z kimś bezbronnym nie ma dwóch ścierających się sił. Jednak o tym, że są oni w stosunku do nas bezbronni musisz się dowiedzieć z własnych doświadczeń. Wtedy będziesz miał pewność co do tego, a oni bardzo często żerują na naszych cieniach wątpliwości.

Ja: no dobrze, ale zamknęłaś go w swojej bańce, jak to zrobiłaś?

Lupe: kiedyś poznasz i zrozumiesz jak działają energie w Astralu. Energie są wszystkim i nie istnieje nic, co energią nie jest. To w zależności od użycia danej energii otrzymujemy dane wyniki. Strażnicy mają określoną pulę energii, których mogą używać. Jeżeli masz tego świadomość, a dodatkowo sam potrafisz energiami odpowiednio zarządzać, stajesz się w stosunku do Strażników wszechmocny. To trochę jak w grze w kamień, papier i nożyce. Co gdyby dołożyć do tej gry np. garnek, do którego można wrzucić i papier i kamień i nożyce?

Ja: garnek zawsze wygra?

Lupe: tak. Ale garna używać możesz tylko Ty. Dopóki dopóty go nie użyjesz twój rywal nie będzie świadomy, że garnek w ogóle istnieje, ale kiedy już go zobaczy i zrozumie, że przegrał nie sprawi, że sam będzie mógł go kiedykolwiek użyć. Nazywamy to sferami indywidualnego oddziaływania.

Ja: rozumiem. Dla mnie na ten moment problem stanowi nawet to, że nie potrafię odróżnić energii, nie wiem co je charakteryzuje, bo jak zauważyłem dwie energie o tym samym kolorze, intensywności czy fakturze mogą mieć zupełnie inne oddziaływania. Pewnie te różnice są bardzo subtelne i być może w tym rzecz.

Lupe: – z uśmiechem na ustach – przestań tak wszystko analizować! Te różnice wcale subtelne nie są. Różnice są ogromne, po prostu nie jesteś jeszcze wyczulony na nie. Dla istot niematerialnych, które przybywają do fizyczności, początkowo każdy typ materii jest tym samym. Żelazo, woda, lód, ogień, światło, dźwięki, są dla nich dokładnie tym samym i nie widzą pomiędzy nimi różnic. Dla nich to jedna i ta sama energia. Dla nas nie, ponieważ potrafimy odpowiednio interpretować materię i wyodrębniać różne jej typy m.in. przy pomocy naszych zmysłów fizycznych.

Po lekkiej zadumie z mojej strony, Lupe kontynuowała.

Lupe: utworzę teraz małą sferę, wejdź do niej i wspólnie przejrzyjmy Rotę.

Lupe utworzyła świetlistą kulę, która była jednocześnie oślepiająco biała i niepromenująca. Jest to zjawisko, które trudno opisać i które w znanej nam, 4-wymiarowej fizyczności nie ma prawa występować. Światło powstawało jakby z znikąd kreśląc wyraźny kontur okręgu, i kierowało się do środka. Wszedłem do środka. Lupe poinformowała mnie, że to miejsce jest odporne na czynniki zewnętrzne w tym na zjawisko czasu fizycznego (znajdowaliśmy się wtedy w MiędzystanieMiędzystan - przestrzeń świata astralnego, która zasięgiem łączy wszechświat fizyczny z zewnętrznymi warstwami świata astralnego. Podczas świadomego opuszczenia ciała fizycznego pierwszą częstotliwością, w której się znajdujemy jest..., w którym czas fizyczny obowiązuje), więc w spokoju mogliśmy przejrzeć to co chciała mi pokazać.

Lupe pokazała mi jedno ze swoich wspomnień, w którym podczas walki ze Strażnikiem Sadystą, który ją złapał i przy pomocy ostrych krawędzi kartek papieru przecinał skórę na jej szyi. Przecięcia skóry są sporą fobią Lupe, Strażnik sprawnie to zidentyfikował i wykorzystał. W pewnym momencie, gdy Lupe nie miała już siły na walkę, a odczuwalny przez nią strach był tak paraliżujący, ze powoli rozpoczynał się proces automatycznego powrotu do ciała fizycznego, zaczęła dostrzegać promienie czerwonego i niebieskiego światła. Wyciągnęła dłoń, aby dotknąć niebieskich promieni i zauważyła wtedy, że zachowują się one jak ciało stałe, które potrafi gromadzić się w pewnych obszarach przestrzeni i które można trzymać w astralnej dłoni, a w odpowiednim momencie uwolnić. Następnie całe otoczenie w którym znajdowała się Lupe, włącznie ze Strażnikiem zaczęły poruszać się momentami w zwolnionym tempie. Lupe dostrzegła, że Strażnik używa do swoich celów niebieskich i czerwonych form energii, a także to, że z odpowiedniego łączenia dwóch kolorów powstaje kilka kolejnych, o różnej strukturze. Wcześniej niedostrzegalne przez nią energie, stały się nagle namacalnie widzialne.

Ból i strach, którego doświadczyła wtedy Lupe stał się katalizatorem przemian. Paraliż wewnętrzny, który wtedy przeżyła uruchomił w jej ciele astralnym automatyczne procesy, które w celu ochrony zaczęły syntezować jej wewnętrzne energie dając jej do dyspozycji dodatkowe narzędzia. Tego typu umiejętności nie jesteśmy w stanie nauczyć się w żaden inny sposób niż przez samodzielne doświadczenie tego. Tak samo jak nie da się wyzbyć tremy czytając o tym, czym trema jest i jak sobie z nią radzić. Oczywiście teoria może pomóc, jednak jedynie praktyczne zmierzenie się ze sprawą da jakikolwiek efekt.

Po zakończeniu przeglądania Roty, Blet powiedział do nas: stygniecie, a następnie zwrócił się do Lupe: – żegnamy się czy lecimy dalej?

Blet miał na myśli to, że kończy się nasz czas w MiędzystanieMiędzystan - przestrzeń świata astralnego, która zasięgiem łączy wszechświat fizyczny z zewnętrznymi warstwami świata astralnego. Podczas świadomego opuszczenia ciała fizycznego pierwszą częstotliwością, w której się znajdujemy jest... i jeżeli chcemy kontynuować spotkanie, musimy przenieść się w bardziej energetyczne miejsce, gdzie zjawisko czasu fizycznego przestanie nas obowiązywać. Powiedziałem z podekscytowaniem: – lecimy!

Blet: no to prowadź Mateo

Ja: śmiejąc się – Mateo?

Lupe: powiedz co podpowiada ci intuicja. Gdzie i jak musimy lecieć.

W mojej głowie pojawiła się krótka migawka pokazująca z trzeciej osoby jak lecę rozpędzony w dowolnym kierunku i nagle znikam.

Lupe: świetna wizja. Zróbmy to!

Skumulowałem w sobie trochę energii po czym wystrzeliłem jak z procy, lecąc tak szybko, że przestałem dostrzegać cokolwiek wokół mnie. Wszystko co widziałem było rozmytą, szaro-żółtą plamą.

Lupe: świetnie! teraz włącz lekkie fazowanie.

Miałem wtedy bardzo małe umiejętności związane z fazowaniem, więc nawet mój największy wysiłek był jedynie „lekkim fazowaniem”. Nagle otoczenie zmieniło kolor na różowy w różnych jego odcieniach i usłyszałem głośne: puf, puf, puf… po jednym „puf” zawsze gdy przebijałem jedną z nieznajomych mi wtedy warstw.

Dotarliśmy do miejsca, które przypominało archipelag. Rozciągał się on na sporym obszarze, wszystkie wysepki były stosunkowo niewielkie, z prawie białym piaskiem i roślinnością przypominającą falujące na wietrze, wątłe grzyby.

Blet: no i widzisz, udało się

Ja: trochę po omacku, ale tak, udało się – odpowiedziałem lekko dumny ze swojego małego-wielkiego wyczynu

Blet: łap i przejrzyj to

Blet przesłał mi kolejną rotę, którą z chęcią przejrzałem. Dotyczyła ona naszej znajomości z „moich” poprzednich wcieleń. Całość oglądałem z perspektywy trzeciej osoby, widząc naszą trójkę. Wspólnie przelatywaliśmy przez obszar w którym wiał silny, energetyczny wiatr, z jakby metalowymi opiłkami, które drapały, a chwilami wręcz szarpały nasze ciała astralne. Blet raz po raz uwalniał kolejne dawki energii, które natychmiastowo były przez nas wchłaniane i reperowały zewnętrzne powłoki naszych ciał astralnych. Moja rola sprowadzała się do wskazywania w którym kierunku 4-osiowej przestrzeni – w naszej fizyczności dostrzegamy jedynie 3 osie/wymiary przestrzenne – przez co tamto miejsce było dosyć złożone w swojej strukturze i trudno dokładnie je opisać tak, aby było to dobrze zrozumiane. Lecieliśmy z bardzo dużą prędkością, ponieważ chcieliśmy jak najszybciej opuścić to miejsce, jednak podróż trwała w moim odczuciu kilka godzin. Manewrowaliśmy pomiędzy dużymi chmurami ostrej energii, a istotami, które reagowały na każdą, nawet najmniejszą emocję, która się z nas wydobywała. Owe istoty odznaczały się silnymi różnicami w ich wyglądzie – zupełnie jakby były to istoty mocno zróżnicowane gatunkowo. To co je łączyło, to chęć oderwania z nas chociażby jednej, niewielkiej nici energetycznej. Tych istot było jednak tak wiele (na pewno ponad setki tysięcy), że musieliśmy bardzo uważać, bo szybko mogły zakończyć nasz lot. Nagle w pewnej odległości od nas zaczęła formować się dziwna chmura, która odpychała od siebie problematyczne dla nas energie. Zaleciłem żebyśmy wlecieli do środka. Ten zabieg przeniósł nas (czyt. teleportował) na pewną odległość, wprost w pobliże ogromnej istoty, utworzonej z nagromadzenia tamtejszego wiatru. Spojrzałem w kierunku Lupe i Bleta mając na myśli słowo: „ups”. Zaczęliśmy uciekać w różnych kierunkach, tak jakby każde z nas dokładnie wiedziało w jaki sposób mamy to rozegrać. Z perspektywy trzeciej osoby wyglądało to jakby olbrzym próbował złapać latające wokół niego muchy. Z chmury promieniującej energii naszego przeciwnika potrafiłem odczytać jego zamiary, więc na bieżąco będąc w myślowym połączeniu z moimi towarzyszami informowałem ich jak mają unikać schwytania. W pewnym momencie poczułem szybki spadek energii, a następnie głęboki paraliż, który sprawił, że nie mogłem się ruszyć w najmniejszy sposób. Dodatkowo czułem, że klarowność mojego perceptu spada, zupełnie jakbym był coraz bardziej upojony alkoholem. Mogłem natomiast obserwować wszystko co wokół mnie się działo. Zostałem wtedy schwytany przez olbrzyma i byłem uwięziony w jego energetycznym uścisku. Co prawda mogłem wtedy przefazować się do innej częstotliwości i uciec mu, nie mogłem jednak zostawić moich przyjaciół. Lupe spojrzała na to co mnie spotkało i wypowiedziała do mnie z lekkim uśmieszkiem: „no dzięki!”, a następnie próbowała utworzyć sferę i złapać w nią olbrzyma, jednak nie udawało się jej to. Za każdym razem gdy zaczynała ją formować, olbrzym jednym ze swoich wielu ramion rozwiewał energetyczną sferę jak dym na wietrze. Po kilku nieudanych próbach Lupe również została schwytana i pogrążona w paraliżu. Blet wypromieniował wtedy z siebie cały zapas zebranej energii i strzelił nią w kierunku olbrzyma sprawiając, że ten przefazował się do innej częstotliwości znikając z tej lokalizacji. Paraliż puścił, mój percept znów był klarowny i wtedy dostrzegłem, że jesteśmy otoczeni przez morze tego typu olbrzymów, którzy podążali powolnym krokiem w naszym kierunku. Złapałem Lupe i Bleta za ich niefizyczne nadgarstki i intensywnie zmieniając kierunki i prędkości leciałem trasą, która pozwalała zbierać po drodze drobiny wirujących cząstek energii, która pozwalała nam kontynuować lot. Fazowałem też pomiędzy różnymi częstotliwościami tej wielopoziomowej płaszczyzny, jednak cały czas grupa drapieżnych istot leciała za nami, kierując się moim identem (tak samo jak Penny leciała za moim synem). Zrobiłem nagły zwrot lecąc po wszystkich płaszczyznach tego rejonu, nagle mocno zwolniłem, żeby cała grupa naszych prześladowców wiedziała gdzie jesteśmy, szczelnie zamknąłem nas w bańce używając do tego Metody Czarnej SferyMetoda czarnej sfery - polega na... i przez chwilę obserwowaliśmy dezorientacje naszych przeciwników, którzy powoli zaczęli znikać przefazowując się do innych obszarów. Po pewnym czasie i po kilku Głębokich fazowaniach znaleźliśmy się w tym samym miejscu, w którym Blet przesłał mi rotę. Archipelag wyglądał dokładnie tak samo, wiał tam przyjemny wiatr i panowała ogólna cisza, a jedyne co dało się słyszeć, to szum fal jasnofioletowego oceanu. Po przybyciu na miejsce spojrzeliśmy na siebie po czym wszyscy zaczęliśmy się głośno śmiać. Niepohamowany śmiech trwał dłuższą chwilę, podczas której wycieńczeni leżeliśmy na piasku, raz po raz spoglądając na siebie i ściskając swoje dłonie. Część pustki, którą miałem w sobie od urodzenia (fizycznego) i która była codziennym kamykiem w bucie została zapełniona. Czułem, że jesteśmy jednością i to było wtedy dla mnie najważniejsze.

Rota dobiegła końca, a Blet powiedział: – widzisz przyjacielu, są miejsca, które od dawna znamy.

Ja jakby z automatu odpowiedziałem: – tak… i są wyspy do których kluczy jeszcze nie mamy – nie wiedząc wtedy tak naprawdę co mam na myśli. Wyciągnąłem to gdzieś z odmętów mojej podświadomości.

Po moich słowach zobaczyłem uśmiech na twarzy zarówno Lupe jak i Bleta. Z ich szumu myślowego wyczytałem, że traktują tą sytuację tak, jakbym powoli wybudzał się z amnezji.

Lupe dodała: – i są chwile, których przez wieczność będziemy szukali jak i te do których przez wieczność będziemy powracali.

W tamtym momencie zrozumiałem, że miejsca, do których kiedyś podróżowaliśmy i cele, które były przez nas wtedy realizowane nie są dla mnie w tym momencie istotne. Zrozumiałem, że posiadałem umiejętność pozwalającą dostrzegać pewne formy energii, których moi towarzysze nie dostrzegali. Postanowiłem się wtedy skupić na ponownym opanowaniu tej umiejętności, tak, aby czuć, że małymi krotkami, ponownie zbliżam się do domu, za którym nieustannie w tamtym okresie mojego życia tęskniłem.